جام لبريز تمناييم ما همچون حباب
باده سرجوش درياييم ما همچون حباب
عمرها از خود به يك ساغر كشيدن می‌رويم
از تُنُك ظرفان درياييم ما همچون حباب
قسمت ما نيست زين ميخانه جز خميازه‌ای
ساغر خالی ز صهباييم ما همچون حباب
در شكفتن می‌دهيم اوراق هستی را به باد
غنچه باغ تمناييم ما همچون حباب
كرده‌ايم از شوق او قالب تهی در زندگی
جای ما خالی و برجاييم ما همچون حباب
هيچ‌كس در عين وصل اين دوری از يارش مباد
بحر در آغوش و تنهاييم ما همچون حباب
گر شكستی می‌رسد بر ما، هم از پهلوی ماست
در خطر از موج درياييم ما همچون حباب
نه به كار قطره می‌آييم و نه دريا، نجيب
هيچ و پوچ و بادپيماييم ما: همچون حباب
***
نجيب كاشانی
(نورالدين محمد كاشی)
(تولد: نيمة دوم سده 11 ه.ق. در كاشان، درگذشت: اواسط سده 12 ه.ق. در اصفهان).
