ما تازه‌روی چون صدف از دانه خوديم
خرسند از محيط به پيمانه خوديم
ما را غريبی از وطن خود نمی‌برد
در كعبه‌ايم و ساكن بتخانه خوديم
چون بلبل از ترانه خود مست می‌شويم
ما غافلان، به خواب ز افسانه خوديم
در خون نشسته‌ايم ز رنگينی خيال
چون لاله دل‌سياه ز پيمانه خوديم
دست فلك كبود شد از گوشمال و ما
مشغول خاكبازی طفلانه خوديم
صائب شده است برق حوادث چراغ ما
تا خوشه‌چين خرمن بی‌دانه خوديم
***
گزیده‌ای ترکیبی از دو غزل
صائب تبریزی
(تولد: حدود 1000 ه.ق. در تبریز، درگذشت: 1087 ه.ق. در اصفهان)
