وقت غم خوش کاتش از باغ و بهارش چیده ایم
یک گلستان داغ از هر نوک خارش چیده ایم
یک تبسم، غنچۀ امید ما نو بر نکرد
گویی از گلزار، پیش از نو بهارش چیده ایم
نعمت دشت محبت را فرامش چون کنیم؟
ما که داغ از برگ برگ لاله زارش چیده ایم
این گل سیراب، یعنی دیده، دایم خرم است
گویی از گلزار رخسار نگارش چیده ایم
لالۀ دل را فصیحی ز ابر رحمت تازه دار
کز زمین غم برای یادگارش چیده ایم
***
فصیحی هروی
(تولد: اواخر قرن 10ه.ق.، درگذشت: 1049ه.ق. هر دو در هرات)
Link
